Quote
โกไคแกลเลี่ยน ...
หลังจากกัปตันสูญเสียลูกเรือไปให้กับบาสโก มาร์เวลลัสก็ทำทุกอย่างเพื่อตามตัวทุกคนกลับมา
เนวี่ : ซวยแว้ว! ซวยแว้ว! จะทำยังไงดี ทุกคนโดนจับไปหมดแล้ว!
กัปตัน : หุบปากน่า! เจ้านก!
แต่ดูเหมือนว่าเค้าจะทำอะไรไมไ่ด้เลย
กัปตัน : บ้าที่สุด! นี่ชั้นทำอะไรไม่ไ้ด้เลยเหรอ? สัญญานโมไบเรทก็หาแทบไม่ได้เลย
กัปตันก็พลันนึกถึงคำพูดของบาสโกที่ว่า "ถ้าหากต้องการอะไรซักอย่าง ก็ต้องพร้อมสูญเสียอีกอย่างหนึ่งไป"
สิ่งที่มาร์เวลลัสได้มาตอนนี้ก็คือ "เรนเจอร์คีย์" ของเซนไทคนที่ 6 ทั้งห้าอัน
มันก็ไม่ได้ทำให้เค้ารู้สีกดีขึ้นมาได้แม้แต่นิดเดียว ทันใดนั้นเอง บาสโกก็โทรเข้ามาพอดี
--------------------------------------------------------------
ตอนที่ 16 : เซนไท ปะทะ เซนไท
--------------------------------------------------------------
กัปตัน : บาสโก ... แกอย่าคิดที่จะแตะต้องลูกเรือของชั้นเด็ดขาด! เข้าใจมั้ย?
บาสโก : แน่นอน! อยากจะทักทายลูกเรือของแกหน่อยมั้ยล่ะ!
ลูก้าตะโกนมาว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง แต่โจก็ไปพูดกวนตีนใส่บาสโก
จนบาสโกต้องเดินมาเตะปากของโจจนล้มลงไปนอน
บาสโก : โอ๊ะโอ! ขอโทษทีนะ พอดีตีนของชั้นมันลื่นไปหน่อยน่ะ!
บาสโก : เรามาคุยเรื่องธุรกิจของเราดีกว่านะ! ... ชั้นขอแลกทุกอย่างของแก กับลูกเรือ 4 คน
กัปตัน : อะไรนะ!
บาสโก : ก็ทั้งโกไคแกลเลี่ยน เนวี่ และเรนเจอร์คีย์ทั้งหมดที่แกมีไงล่ะ!
บาสโก : อย่าบอกนะว่าแกไม่กล้าเอามาแลกกับลูกเรือที่น่ารักของแกน่ะ
บาสโก : แต่ถ้าแกปฏิเสธ ชั้นก็คงเอาสี่คนนี้ไปขึ้นค่าหัว ชั้นว่ามันก็ได้เงินเยอะไม่ใช่เล่นเลยล่ะ
บาสโก : เอาเป็นว่าชั้นจะให้เวลาแกคิดก็แล้วกัน ชั้นจะรอฟังคำตอบนะ
วางสายไปแล้ว มาร์เวลลัสรู้สึกแค้นใจที่ทำอะไรไม่ได้ ... ทางด้านบาสโกก็คิดว่าตนเองถือไพ่เหนือกว่าแน่นอน
โจก็พูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับความฝันของมาร์เวลลัส
โจ : "มหาสมบัติแห่งจักรวาล" ... มันเป็นความฝันของมาร์เวลลัส
โจ : เค้าได้ให้สัญญากับคนที่เค้าเชื่อมั่นที่สุดว่าจะหามันให้เจอ เค้าไม่มีวันทำตามที่แกขอหรอก!
บาสโก : แล้วแกคิดว่าหมอนั่นจะกล้าทิ้งพวกแกรึไงกันล่ะ? ไม่มีอะไรได้มาโดยที่ไม่ต้องเสียอะไรไปหรอกนะ
ลูก้า : ก็ถูกของแกล่ะนะ ... นี่บาสโก! ทำไมแกไม่ให้ชั้นเป็นลูกน้องของแกเลยล่ะ?
ไอม์ : คุณลูก้าคะ!
ลูก้า : ก็ชั้นยังไม่อยากตายนี่นา ... ชั้นจะเป็นฝ่ายที่เสียมาร์เวลลัสไปเอง
ลูก้าไม่ได้พูดออกมาโดยตั้งใจ แต่เธอพูดเพราะมันเป็นแผนการณ์ที่จะช่วยทุกคน
ไอม์ดูออกได้จากสัญญานมือที่แอบให้ไว้ข้างหลัง
บาสโก : เป็นความคิดที่ดีนี่นา! แต่ก็นะ ...
บาสโก : คิดว่า่ชั้นไม่รู้ทันเธอรึไงกัน ... ขอโทษด้วยนะ ชั้นไม่ไว้ใจใครเป็นพิเศษ
ไอม์ : ทำไมล่ะคะ!
บา่สโก : ทำไมน่ะเหรอ? ... แล้วพวกแกได้อะไรจากการเชื่อใจคนอื่นบ้างล่ะ?
บาสโก : ดูอย่างชั้นสิ ถ้าพวกแกเชื่อคนอย่างชั้น แกคิดซิว่าพวกแกจะเหลืออะไรบ้าง? ... ไม่ต่างกับมาร์เบะจังเท่าไหร่หรอกนะ อิอิ
บาสโก : แซลลี่จ๊ะเอาพวกมันไปยัดลงในคุกให้ทีนะ!
ว่าแล้วแซลลี่ก็จับทุกคนลากไปไว้ให้ห้องขัง ...
ห้องขัง ...
ลูก้า : โธ่เว้ย!
ไอม์ : ความเชื่อใจ ... มันเป็นเหมือนดาบสองคมจริงๆนะคะ
โจ : ชั้นจะไม่ให้ไอ้บ้านั่นทำลายของมาร์เวลลัสเด็ดขาด!
ดอน : แต่มาร์เวลลัสคิดจะช่วยพวกเราแน่ๆล่ะ
ลูก้า : เราก็หนีออกไปก่อนที่มาร์เวลลัสจะมาช่วยสิ ... มีแค่ทางนี้ทางเดียวล่ะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ดอน : ฮู่ว ๆ ๆ ๆ !!
ดอนพยายามเลียนแบบเสียงลิง เพื่อที่จะเรียกแซลลี่มาใกล้ๆ ท่าทางจะไม่ได้ผลแฮะ
ลูก้า : นี่ฮาคาเสะ ... นายคิดว่าทำแบบนี้จะได้ผลเหรอ?
ดอน : ไม่รู้สิ ชั้นว่าถ้าเราคุณกับแซลลี่รู้เรื่อง เธออาจจะช่วยเราก็ได้
โจ : ดูยังไงก็ไม่น่าได้ผลแฮะ
ดอน : อย่าคิดว่าทำไม่ไ่ด้เซ่!
ไอม์ : งั้นดิชั้นจะช่วยคุณเองนะคะ!
ลูก้า : หยุดเลย! เธอน่ะตัวดีเลยไอม์!
สำเร็จ! ความพยายามของดอนได้ผล แซลลี่หันมาสนใจดอนบ้างแล้ว แต่ทว่า ...
ดอนกลับถูกแซลลี่หมางเมิน แถมเอากล้วยปาใส่หน้าอีก
ลูก้า : งี่เง่าชะมัด!
โจ : อย่างน้อยลิงก็ไม่อยู่แล้ว ...
ที่แท้ก็มีตะแกรงระบายอากาศอยู่ในห้องนั่นเอง โจและทุกคนก็พยายามลอดช่องระบายอากาศออกมาให้ได้
เมื่อหลุดออกมาอีกห้องนึงแล้ว บาสโกก็มายืนรออยู่ตรงทางออกพอดี ... กรรม
บาสโก : เกมโอเวอร์นะจ๊ะ!!!
โกไคแกลเลี่ยน ...
มาร์เวลลัสที่กำลังสับสนว่าตัวเองจะทำยังไง ก็เหลือบไปเห็นเรนเจอร์คีย์ชิ้นแรกที่เค้าได้พบ "อะคาเรนเจอร์คีย์"
และนั่นก็ทำให้เค้านึกถึงเรื่องราวตอนที่ได้พบกับ "อะคาเรด" เป็นครั้งแรก
ในตอนนั้นมาร์เวลลัสเป็นสลัดอวกาศพเนจรไปตามที่ต่างๆ และเค้าก็มักจะเข้าไปถล่มพวกซันการ์คเพื่อชิงสมบัติอยู่เรื่อยๆ
แต่วันนึงเมื่อถึงจุดอิ่มตัว มาร์เวลลัสก็รู้สึกว่าสมบัติที่ได้มามันช่างไร้ค่าสิ้นดี
กัปตัน : เฮ้อ! มีแต่ของกระจอกๆแฮะ ... ว่าแต่ นี่มันอะไรหว่า?
มาร์เวลลัสพบกับ "อะคาเรนเจอร์คีย์" ในกล่องสมบัติใบนั้น
และก็มีเสียงของอะคาเรดดังออกมาจากด้านหลัง ...
อะคาเรด : ของที่อยู่ในมือนาย ยกให้ชั้นได้มั้ย?
มาร์เวลลัส : ซันการ์คเหรอ? ... ไม่สิ แกเป็นใคร?
อะคาเรด : ในเวลานี้ หน้าที่ของก็คือการเป็นสลัดอวกาศ
มาร์เวลลัส : ไม่สำคัญสำหรับชั้นหรอก ... ว่าแต่ เจ้านี่เป็ยของนายงั้นเหรอ?
อะคาเรด : ไม่หรอก ชั้นแค่ต้องการมันมาเท่านั้นเอง
มาร์เวลลัส : เข้าใจละ งั้นชั้นไม่ให้ นายจะว่าไง!
มาร์เวลลัสก็เข้าไปสั่งสอนอะคาเรด แต่ดูเหมือนว่าอะคาเรดจะเทพกว่าเกรียนอวกาศอย่างมาร์เวลลัสแน่นอน
มาร์เวลลัส : นายชนะแล้ว ... เอาไปสิ
อะคาเรด : นี่ไม่ใช่สิ่งที่นายต้องการอย่างงั้นเหรอ?
อะคาเรด : นายไม่ได้ต้องการสมบัติ ... งั้นนายต้องการอะไร?
มาร์เวลลัส : ไม่มีอะไรสำคัญหรอก ... ชั้นแค่คิดว่า
มาร์เวลลัส : โจรสลัดอย่างนาย ก็คงจะเข้าใจใช่มั้ย? ... ก็ว่าล่ะนะ มันก็แค่ตำนานนี่นา
อะคาเรด : ผิดแล้วล่ะ มันไม่ใช่ตำนานหรอก! ถ้านายยอมแพ้ นายจะไม่มีวันได้มันมา
อะคาเรด : ถ้านายตัดสินใจที่จะหามัน นายต้องเจอมันอย่างแน่นอน!
อะคาเรดเรียกโกไคแกลเลี่ยนขึ้นมา มาร์เวลลัสก็ตกตะลึงในความยิ่งใหญ่ของมัน
และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้น ที่ทำให้มาร์เวลลัสได้ขึ้นมาบนเรือโกไคแกลเลี่ยนลำนี้
มาร์เวลลัสคิดอะไรขึ้นมาได้ว่าถ้าเค้าละทิ้งทุกอย่างไป เค้าก็จะไม่ได้อะไรกลับคืนมาเลย
โดยเฉพาะลูกเรือสองคนนี้ ทิ้งไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ
สู้โว๊ย!!!!!!
-------------------------------------------------------------------------------
เรือของบาสโก ...
บาสโก : พวกแกทำให้ชั้นสนุกจริงๆ วิธีหนีของพวกแกนี่มันทำให้ชั้นผ่อนคลายลงไปเยอะเลย
กัปตันก็โทรเข้ามาหาบาสโกพอดี
บาสโก : มาแล้วๆๆๆ ว่าไงจณะ มาเบะจัง!
กัปตัน : ตกลงชั้นทำตามคำขอของแก เรื่องสถานที่ ชั้นจะบอกแกทีหลังก็แล้วกัน
กัปตัน : แล้วอย่าลืม ... เอาลูกเรือของชั้นมาด้วยล่ะ!
บาสโก : ได้เลยจ้า ...
ไอม์ : คิดจะได้อะไรซักอย่าง ... ก็ต้องพร้อมที่จะสูญเสียบางอย่างไป ...
ดอน : มาร์เวลลัสยอมสูญเสียความฝัน เพื่อพวกเราอย่างงั้นเหรอ?
ที่ไหนซักที่ ...
ดอน : มาร์เวลลัส ...
กัปตัน : พวกนายอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ
บาสโก : ก่อนอื่น ชั้นขอดูของในกล่องหน่อยละกันนะ ว่าข้างในมันมีอะไร?
บาสโก : ดีมาก! ทีนี้ก็วางมันลง แล้วถอยไปซะ
กัปตัน : ใครบอกว่าชั้นจะยกให้แกล่ะ!
บาสโก : แล้วลูกเรือของแกล่ะ จะทิ้งได้ลงคอเชียวเหรอ?
กัปตัน : เปล่า! ชั้นจะเอากลับมาให้หมดต่างหากล่ะ!
บาสโก : นี่ฟังนะมาเบะจัง ... ถ้าแกไม่ยอมเสียอะไรซักอย่าง แกก็ไม่ได้อะไรกลับคืนไปเลยนะเฟร้ย!
กัปตัน : ชั้นต้องสนด้วยรึไงล่ะ! ถ้าชั้นอยากได้อะไร ชั้นก็จะเอามาให้ได้
กัปตัน : นี่ล่ะเหตุผลที่ชั้นมาเป็นโจรสลัดล่ะ!
พูดจบกัปตันก็โยนหีบสมบัติไปที่ๆพวกของโจยืนอยู่ ข้างในกล่องมีีโมไบเรทของมาร์เวลลัสซ่อนอยู่ด้วย
โจเห็นเข้าก็เลยเตะดอนให้เข้าไปเอาปากรับโมไบเรทไว้ ส่วนลูก้ากับไอม์ก็ไปขวางทางแซลลี่ที่จะเขา้มาขวางดอนได้ทันเวลา
โจเอาปากรับเรนเจอร์คีย์ชินเคนกรีนไว้ได้ (ทำไมต้องชินเคนกรีน? ... ไปดูตาราง S.H.Figuarts เดือนหน้าสิ)
และโจก็เอาไปเสียบกับโมไบเรทที่อยู่ในปากของดอน ทำให้ดอนกลายร่างเป็นชินเคนกรีนจนได้
จากนั้นดอนก็ช่วยทุกคนออกมา (ดูเหมือนจะลืมปลดโซ่ให้โจ) ส่วนกัปตันก็เข้าไปซัดกับบาสโกเพื่อขวางทางเอาไว้
โจ : แกลืมใครไปรึเปล่าฟระ!
ไอม์ : สมกับเป็นคุณจริงๆค่ะมาร์เวลลัส
ลูก้า : นายจะทำยังไงถ้าเราไม่ทันแผนของนายน่ะ?
กัปตัน : ชั้นคิดว่าพวกนายเข้าใจอยู่แล้วล่ะน่า!
บาสโก : อะไรเนี่ย ... ชั้นต้องตกเป็นรองแล้วเหรอ?
บาสโกเห็นว่าตัวเองเสียท่า เลยปล่อยบอททุกตัวที่มีออกมา
ลูก้า : มาร์เวลลัส ... นั่นใช่สมบัติของพวกเรารึเปล่า?
กัปตัน : แน่ซะยิ่งกว่าแช่แป้งอีก ...
โกไคเชนจ์!!!!
ลุยแม่มเลย!
เซนไทสองฝ่ายก็ยกพวกตีกันอย่างดุเดือด บาสโกก็ไม่สนใจอะไรไปมากกว่าเรนเจอร์คีย์ที่ตกอยูู่ตามพื้น
ทว่าเรนเจอร์คีย์พวกนั้น เนวี่จัดการเก็บไว้เรียบร้อยแล้ว
แต่ดูเหมือนว่าบาสโกจะไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลยแม้แต่น้อย ทางด้านทุกคนที่กำลังสู้อยู่กับเรนเจอร์ตัวพิเศษ
ก็สู้ได้อย่างสูสี เพราะครั้งนี้รู้แล้วว่าศัตรูมีจำนวนเท่าไหร่
ลูก้ากับไอม์ที่ผนึกกำลังกับโจมตีแบบผสม ก็สามารถเอาชนะ โบเคนซิลเวอร์และอาบาเระคิลเลอร์ไปได้
อวสานมนุษย์ผัก และการตายแบบวนลูปของหมอซาดิสม์
ทางด้านโจก็เน้นฮาไม่เลิก คิดจะมัดตัวกาโอซิลเวอร์และเมกาซิลเวอร์ไว้ แต่ตัวเองก็ดันสะดุดจนหยิบอาวุธไม่ได้
เดือดร้อนโจจนต้องกระโดดเข้ามาช่วย
ลาก่อนน้องหมา และมนุษย์มาม่า
ส่วนกัปตันก็รับมือกับบอทถึงสองตัว ถึงแม้จะเป็นบอทแต่ความสามารถก็ไม่แพ้ตัวจริงเลย
โลลิค่อน คิก!
กระสุนผิดจรรยาบรรณ!
กระบวนท่ากินไม่จ่าย!
และเจ้าของร้านซูชิก็เจ๊งอนาถ ...
ชอบกินตับเด็กใช่มั้ย! เอาไปเลย ... ลูกถีบกระทรวง วธ.
ตามด้วยกระสุนศีลธรรม!!!
เหลืออีก 5 ตัว ใช้ไฟนอลเวฟจัดการ
ท่าโหด โคตรแรง
บาสโกยังมีของดีเล่นอยู่อีก เค้าเปิดท้องของแซลลี่ออกมา และก็กลายเป็นมอนสเตอร์ขนาดยักษ์
บาสโก : มาเบะจังเปลี่ยนไปเยอะเลยแฮะ ชั้นจะปล่อยไปซักวันก็แล้วกัน ... แซลลี่จ๊ะ มานี่หน่อย!
ดอน : นั่นมันตัวห่านอะไรน่ะ!
บาสโก : นี่ก็คือ "วาเตรุคุง" ลิควิดดรอยด์ของชั้นยังไงล่ะ!
บาสโก : ขอให้สนุกนะ ลาก่อนล่ะ!
ลิควิดดรอยด์ปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมามหาศาล โกไคเรดเลยเรียกเอาโกไคโอออกมา
ดูท่าทางลิควิดดรอยด์จะมีความคล่องตัวสูงก็จริง แต่ไอคิวในการโจมตีค่อนข้างน้อย
เลยถูกโกไคชินเคนโอกำจัดเอาง่ายๆ
--------------------------------------------------------------------
โกไคแกลเลี่ยน ...
ลูก้า : ถึงเราจะไม่ได้พลังใหม่มา ... แต่เราก็เรนเจอร์คีย์ใหม่ๆมาเพียบเลย
โจ : จะว่าไป คำทำนายของเนวี่ไม่ได้หมายถึงพลังใหม่ แต่หมายถึงเรนเจอร์คีย์พวกนี้สินะ
เนวี่ : ใช่แล้วจ้า!
กัปตัน : ชั้นขอโทษนะทุกๆคน ... ที่ลากพวกนายมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย
โจ : พูดอะไรของนาย ... นี่ไม่ใช่เรื่องของนายคนเดียวซักหน่อย
ดอน : ใช่แล้วล่ะ อะไรที่หนักๆกว่านี้ เราก็เจอมาเยอะแล้ว
ไอม์ : มีเรื่องให้ตื่นเต้นทุกวัน มันก็น่าสนุกดีไม่ใช่เหรอคะ
เนวี่ : ใช่แล้วจ้า!
ลูก้า : ยังไงซะ เรื่องของนายก็คือเรื่องของพวกเรา พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่นา จริงมั้ย?
ดอน : เอาล่ะ ... กินข้าวเย็นกันดีกว่า
ไอม์ : จะทานอะไรกันดีล่ะคะ?
ดอน : วันนี้สลัดรวมละกันนะ!
ลูก้า : ไม่เอาสลัดได้มั้ย? ชั้นอยากกินสเต๊กน่ะ! เข้าใจมั้ย? สเต๊กน่ะ!
กัปตันยืนมองเพื่อนของเค้าด้วยความตื้นตันใจ พร้อมกับพูดขอบคุณเบาๆ ....
เรือของบาสโก ....
บาสโก : เจ๋งนี่นามาเบะจัง แต่ว่า ...
บาสโก : ชั้นยังมีเหลืออีกเฟร้ย!!
(ไล่จากซ้าย เดกะมาสเตอร์ / ชินเคนเรด (คาโอรุ) / บูลแบล็ค / วูลฟ์ซาร์ดไฟร์ / ซิกแนลแมน / ซูบัน / เดกะสวอน / เมเล่ / ริโอ / มาจิมาเธอร์)
-----------------------------------------------------------------
ไก : ชั้นชื่อ "อิคาริ ไก" ชั้นน่ะรักซุปเปอร์เซนไทสุดหูรูดเลยล่ะ!
กัปตัน : แล้วไงฟระ!
ไก : โกไคเจอร์จะต้องเจ๋งกว่านี้แน่ๆ ถ้ามีชั้นอยู่ด้วย
ตอนที่ 17 : โจรสลัดสีเงินสุดจ๊าบ!
ไก : ทุกคน คอยดูำพลังของชั้นให้ดีล่ะ!
* ดูไปดูมา ก็เริ่มชินกับหน้าตาเค้าแล้วฮะ
ติดตามกันต่อไปครับ!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น